محیط ‌زیست که متاسفانه در همه جای آن ردپای پررنگ تخریب انسان به چشم می‌خورد و مقاله ای در این زمینه نوشته دوست عزیزم آقای یحیی پور محمد ...

در شرایط کنونی محیط ‌زیست که تقریبا در همه جای آن ردپای پرتأثیر و تخریب انسان به چشم می‌خورد ، و با مشاهده حجم بسار زیاد زباله که همه روزه بطور روزافزون در دامنه این کوههای زیبا ، بی شرمانه رها می شود ، بر آن شدم تا سخنی چند در این باب متذکر شوم. ریختن زباله در منطقه توریستی و بسیار زیبای چشمه میر عادل دیگر تبدیل به معضل عظیمی شده که  رفع و مقابله با آن  همت بزرگی هم از سوی مردم و هم مسئولین می طلبد . متاسفانه از طرف عده اي بي مبالات، زباله ها و ظروف يكبار مصرف رها شده در محل ، بهداشت و زيبايي اين مکان  سر  سبز و چشم نواز را تهديد ميكند كه شايسته مردم با فرهنگ ما نيست. زمانی ما ایرانیان، دارای غنی ترین و بالاترین فرهنگ در بین همه اقوام مردم دنیا بودیم، ولی آیا اکنون نیز  میتوان چنین ادعایی کرد ؟

در مورد آشغال ریختن در طبیعت هرچه بگوییم باز کم گفتیم. هر گونه تخریبی در طبیعت بی شک  به ضرر خود ما تمام خواهد شد ، اما چون هیچ مسوولیتی احساس نمیکنیم  نسبت به آن بی‌توجهیم . هم مسافران باید رعایت کنند و هم مسوولان نسبت به جمع‌ آوری زباله‌ها و تهیه مکان‌هایی برای ریختن زباله اقدام بکنند. افسوس که حتی یک تابلو که گردشگران را از ریختن زباله منع بکند در منطقه وجود ندارد که شاید این یادآوری در مواقعی کارساز باشد. طبیعت نه تنها سرمایه ما بلکه سرمایه‌ای جاودانی  برای نسل‌های بعدی است و بدیهی است که  حفاظت از آن امری اجتناب‌ناپذیر می باشد. طبیعتی که انسان در به وجود آوردن آن دخالتی نداشته چرا باید بواسطه بی توجهی و صرفا بخاطر چند ساعت به  اصطلاح خوش گذراندن  دست خوش نابودی تدریجی بشود؟؟

شرايطي را كه ما در زمان حال از نظر تغييرات آب و هوايي تجربه مي‌كنيم بي‌سابقه است و با انتشار  گازهاي گلخانه‌اي در جو شرايط وخيم‌تري در انتظار ماست. این امر همه مردم جهان را مشوش ساخته در حالیکه ما باآسودگی خاطر  به دامن طبیعتی پناه میبریم که خدا آنرا بی هیچ چشمداشتی ارزانی ما کرده ، شاخه درختان را وقیحانه قطع میکنیم، و زیر سایه شان آتشی برپا میکنیم و زمان رفتن نیز به خاطر قدردانی از این نعمت ، کلی زباله را در دامن شگفت انگیز طبیعت رها میکنیم. دیگر زمان آن فرا رسیده که بخود بیاییم و چون گذشته به دیگران ثابت بکنیم که سرزمین ما خلخال ، مهد ادب و فرهنگ و تمدن بوده و خواهد بود.

دکتر « مهرداد حلوائي »، متخصص فيزيولوژي جانوري و کنترل آفات از دانشگاه « تسينگ هوآي » چين در وبلاگ تخصصي خود به نام « آفات »،  مي نويسد: هر تن زباله حدود 400 مترمکعب گاز گلخانه اي دي اکسيدکربن متصاعد مي کند و از هر تن زباله 400 تا 600 ليتر شيرابه خارج مي شود که مي تواند تاثير خطرناکي روي آب و خاک داشته باشد و محل هاي دفن زباله هر روز گسترش بيشتري پيدا مي کنند. اگر توليد زباله به همين ترتيب ادامه داشته باشد، مدت زيادي طول نخواهد کشيد که تمام اراضي اطراف شهرها پر از زباله شده و محلي براي دفن زباله باقي نخواهد ماند.

حال سوالی که پیش میاید این است که چرا با اینکه اکثریت جامعه بر این امر واقف هستند ، همچنان احساس پایبندی در آنها وجود ندارد. به اعتقاد من مشکل زمانی حل خواهد شد که مردم در یک جامعه مدنی، فرهنگ شهر نشینی را یاد بگیرند.دولت باید این اجازه را به مردم بدهد تا در بعضی جاها خودشان وارد عمل شوند تا فرهنگ مسوولیت پذیری در آنها نهادینه شود.مردم در بیرون ازفضای  خانه خود تصور میکنند که در یک فضای دولتی پا گذاشته اند و لذا هیچ گونه مسوولیتی در این زمینه احساس نمیکنند و تمیزی شهر و طبیعتشان را وظیفه ای میدانند که فقط و فقط  دولت عهده دار آن است.

ارتباط درست بین دولت و ملت زمانی به وجود خواهدآمد که نهادهای مدنی شکل گرفته و گسترش پیدا بکنند. امروزه در کشورهای مختلف جهان شاهد چنین نهادهایی هستیم که در آنها دولت و ملت در کنار هم در آبادانی کشورشان میکوشند. مسوولان بایستی به این مهم توجه بکنند که تا زمانیکه مردم سهم مستقیمی در مدیریت شهر نداشته باشند رویای رسیدن به شهر و طبیعت پاک عینیت پیدا نخواهد کرد و  تکرار شعارهای تو خالی چون  " شهر ما خانه ما " ما را به سرمنزل مقصود نخواهد رساند.

به امید روزی که ریختن زباله در محیط بیرون از خانه عیب محسوب شود و مردم، مسئولانه در کنار دولت در پاکیزه نگه داشتن طبیعت این چشمه حیرت آور شهر عزیزمان کوشا باشند تا بتوانیم با روی گشاده پذیرای مهمانان و گردشگران شهرمان باشیم.

نویسنده : یحیی پورمحمد