سالهای تحصیل میرهادی خلخالی زاویه

من فرزند کشاورز سلیم النفس امافقیری بودم که گرچه پنج فرزند پسر داشت و این نعمت بزرگی بود در آن سالها که هرکس نان بازوانش را می خورد ولی تحصیل در آن روزها در خانواده های فقیر امر رایجی نبود و حداکثر به دروس مکتبخانه خلاصه می شد.

بنابر این مدرسه را خیلی دیر شروع کردم فکرمی کنم حدود سالهای ١٣٢۶یا٢٧ بود و من تقریبا ١۵ سالم بود.یعنی یکدفعه به کلاس چهارم مدرسه ناصری رفتم وتا کلاس نهم را در انجا خواندم . دو سال اول را بعنوان مستمع آزاد درکلاسها شرکت می کردم چون سنم زیاد بود ولی از کلاس ششم موافقت کردند که بطور رسمی در این مدرسه درس بخوانم . کلاس هشتم بودم که بخاطر سنم مشمول نظام وظیفه شدم و باید مدرسه را ترک می کردم. اقای سهراب پور رئیس  مدرسه نامه ای به جناب دکتر اقبال استاندار وقت آذربایجان شرقی که بعدها وزیر نفت شد نوشتند :که این دانش آموزی با استعداد و فقیر است و حیف است که از تحصیل بازبماند و در خلخال نیز امکان تحصیل و امتحان بصورت متفرقه نیست و بنابراین موافقت شد که در مدرسه بمانم و ادامه تحصیل دهم. درسال٣٢-٣٣ به تهران آمدم که برادر بزرگترم سید یعسوب پیش ازمن آمده بود و تحصیل می کرد و حامی هردوی ما در تهران آقای سید حسن الله موسوی بود که پسرعمه ما بود و صاحب کتابفروشی در خیابان شاپور که شعبه ای هم بنام کتابفروشی خلخالی در کنار مدرسه ناصری احداث کرد و فکر می کنم اولین کتابفروشی شهرمان بود.

برادر بزرگترم دیپلم گرفت و درتهران معلم شد وبه این ترتیب با ذرآمد او هردو توانستیم تحصیلمان را ادامه دهیم. سال دهم، یازدهم و دوازدهم را در دبیرستان رازی که متعلق به فرانسویها بود خواندم . یادم می آید که شهریه مدرسه درآن زمان سیصد تومان بود که با وساطت آقای موسوی: که ایشان جوان مستعد و فقیری است بخشیده شد . سال ١٣٣۶ وارد دانشگاه تهران در رشته شیمی شدم و در سال ١٣٣٨یکسال پس از فارغ التحصیلی برادرم در رشته زمین شناسی ، فارغ التحصیل شدم و از مهر همان سال در آموزش و پرورش تهران مشغول حرفه دبیری شدم وتا سال ١٣٧۶ یعنی ٣۶ سال در این کار پای ورزیدم. درتمام سالهای تحصیل در دبیرستان و دانشگاه تابستانها به روستای زاویه سادات می رفتم و در برداشت محصول و کار کشاورزی غرق می شدم و اول مهر با چهره آفتاب سوخته دوباره برمی گشتم و درس خواندن را ادامه می دادم.

درمدرسه ناصری معلمین شریف و دلسوزی داشتیم که اگر درگذشته اند خدایشان بیامرزد و اگر زنده اند خدا سلامتشان بدارد.تا جائی که حافظه ام یاری می کند سعی می کنم اسامیشان را بنویسم:

آقای سید جلال مدنی ، آقای لطفعلی بنان (ادبیات و ریاضی) ، آقای خیرالله خان روائی ( قرآن) و آقای هوشنگ روائی (ریاضی) ، آقای فریبرز روائی(طبیعی) ،آقای اخلاقی (ادبیات) ، آقای نادری (شیمی) ، آقای ساسان پورکافی (تاریخ جغرافی) ، آقای معتدی (طبیعی)، آقای سید نصیر خلخالی دائی بنده که فارغ التحصیل مدرسه آلیانس بود (تاریخ جغرافی)،ناظم آقای خیرالله خان روائی و رئیس آقای هادی سهراب پور که زبان ، ریاضی و هر درسی را که معلم نداشت درس می داد .ایشان فارغ التحصیل مدرسه تربیت معلم تبریز و شاگرد اول آن مدرسه و مرد فاضل و دلسوزی بود.

از همکلاسیهایم در آن مدرسه کسانی که بیاد دارم یکی مرحوم سید محمود خلخالی پسر دائیم بود که بعدها فوق لیسانس جامعه شناسی گرفت و معلم شد،سید جواد الیاسی اهل گیوی بود که بعدها دکترای زمین شناسی و کرسی استادی گرفت ، اورنگ روائی که قاضی و فکر می کنم فرماندار شد ، آقای مبشر کفائی که معلم شد ، آقای قدرت آزادی ، آقای حسین آقائی ، آقای ایرج بهبودی ، آقای اردشیر نصیری ، آقای قوامی که داماد خانواده الیاسی شد و آقای ملجائی .

منبع : ( وبلاگ شخصی آقای میرهادی خلخالی زاویه )

بازگشت