در این چند سال اخیر دفع نخاله های ساختمانی و زباله ها در حاشیه جاده های منتهی به شهر به یک امر عادی بدل شده . چند قطعه عکس و یادداشتی در این رابطه

دیروز عکسی به دستم رسید که توسط دوست عزیزم آقای مهدی بابایی تهیه شده بود . منظره ای ناخوشیند از ریختن زباله در حاشیه جاده توریستی خلخال اسالم در حوالی روستای مجره شهرستان خلخال . دیدن این منظره در اون موقعیت و اون محل واقعن جای تاسف داره  و البته دفع زباله های ساختمانی و روستایی به این شکل کللن جای بحث .

معمولن طبق عادت اولین حرفی که به زبان آورده می شه عدم مدیریت یا نظارت بر شهر هست  که این عادت در کشور ما و شهر ما بیشتر از هر نقطه ای که فکرش رو بکنیم نمود داره . اولین مسئول هم یقینن مسئول مستقیم و رده های بالاتر مدیریت شهری هستن . مثل ریاست اداره محیط زیست و فرماندار و ...  . پس در نهایت به پیروی از این قضاوت های عجولانه ی ما ، اقدامی عجولانه از سوی مسئول مربوطه به جهت جلب رضایت مردم صورت می گیره و معمولن همین اقدام عجولانه دارای تبعاتی می شه و ادامه همین روند تا به ناکجا .

امروز بعد از دیدن این عکس و درخواستی که از رئیس اداره محیط زیست و شواراهای شهر توسط شهروندان نوشته شده بود ، این سوال برام مطرح شد که اداره ای با پنج یا شش نفر کارمند زحمت کش و بودجه ی اندکی که داره تا چه حد می تونه در این زمینه تاثیر گذار باشه ؟!  یا اینکه آیا فقط این اتفاق برای این منطقه و این روستا می افته ؟ صد در صد نه چون من قبلن نمونه این ها رو در آبشار شرشر ، روستای  قزل دره ، حمام تاریخی بازار حامامی ، حمام تاریخی درو ، ورودی شهر هشجین ، جاده دسترسی سد بفراجرد و ورودی های خود شهر از سمت اردبیل و هشجین هم دیده بودم .

بعد از محیط زیست نظرم به سمت اداره میراث فرهنگی و گردشگری منحرف شد که چرا هیچ نگهداری از منابع گردشگری و فرهنگی و طبیعی انجام نمی دن و باز یاد چهار نفر کارمند زحمت کش و اداره بی بودجه میراث فرهنگی و گردشگری افتادم و ...  .

مقصد نهایی این اتهامات به سوی فرماندار و شهردار (و یا معمولن سرپرست شهرداری) بود . که اونها هم نهایت کاری که می تونستن بکنن ، ابلاغ به ادارات مربوطه جهت رسیدگی و یا دستور به دهداری و ... بود که نتیجه کار معلومه .

بعدِ این فکر ها خودم رو گذاشتم جای تک تک مسئولانی که بهشون فکر می کردم . من اگه رئیس محیط زیست بودم آیا می تونستم با این شرایط کاری بکنم ؟! الویتم برای حفاظت ، با این امکانات و نیروی انسانی اندک ، گونه های حفاظت شده بود؟ یا آلاینده ها؟ یا زباله ها؟ یا محل های دفع زیاله؟ یا معدن ها؟ و یا اسکلت کارخانه هایی که قراره خط تولیدشون راه بیافته؟ یا ...؟! یا... !!

من اگر رئیس میراث فرهنگی بودم آیا با این وضعیتی که هنوز اداره من شعبه ای از اداره میراث فرهنگی اردبیل محسوب میشه ، میتونستم کاری انجام بدم . الویتم با چهارنفر کارمند و این وضعیت بودجه ، مقابله با خروج داشته های فرهنگی از شهر بود؟ یا میراث در حال تخریب؟ یا صنایع دستی در حال نابودی و فراموشی؟ و یا گردشگری بدون امکانات؟ و یا کدام درد ؟؟!

اما آخر نیروی بیشتر از این هم برای این ادارات نیاز نیست و اگه به نیرو باشه که برای حل این همه مشکل باید نصف شهر رو تو ادارات مشغول به کار کرد و باز هم نتیجه کار معلوم نیست !

مساله برام کمی متفاوت تر جلوه کرد . کم کم احساس کردم مشکل از جاهای دیگه ست . داشتم فکر می کردم راستی راستی تا حالا چند نفر موقع آشغال ریختن تو خیابون و جاده به من تذکر داده و من تا حالا به چند نفر تذکر دادم ؟ تا حالا شده خود من قدمی برای محیط زیست و زیبایی شهرم برداشته باشم ؟ آیا تا به حال آموزشی در این باره دیدیم ؟

به خودم قبولوندم که درسته مسئولان در این قبال مسئولند و قانونن باید پاسخگو باشند اما تا زمانی که ما نخواهیم و ما حرکت رو آغاز نکنیم ، تا زمانی که دست مسئولان رو نگیریم و همکاری نکنیم ، هیچ مسئولی قادر به انجام هیچ کاری و تغییری نخواهد بود  . واضحه که این امر مستلزم آموزش و فرهنگسازی هستش و کاریست زمانبر که همین امروز هم برای آغازش دیره .

با این حال و با تمامی این تفاسیر ، مردم یک روستا و شهر نه می تونن زباله هاشونو درِ خونه هاشون جمع کنن و نه وسط شهر ، نه میتونن به فضا بفرستن و نه به هسته زمین ، باید جایی باشه برای دفع و جمع آوری زباله (البته بگذریم از تخیلات بازیافت و ... ) و به نظر من بهترین جا برای به فکر انداختن مسئولان شاید همین کنار جاده ها باشه که هم دیده بشن و هم مجبور نباشیم تخریب های دیگه ای رو برای دور شدن خودرو های حمل زباله از جاده ها انجام بدیم  !!!

عکاس : مهدی بابایی

یادداشت : میلاد شیرعلی پور